Impreza promocyjna – koniecznie zlecona podmiotowi zewnętrznemu

Firmy podejmujące różne działania w sferze reklamy i promocji swoich produktów, muszą zdawać sobie sprawę z pewnych elementarnych zasad „optymalizowania” skutków podatkowych takich zdarzeń.

Do podstaw należy sposób na zagospodarowanie imprez, podczas których zużywane są produkty spożywcze, napoje i alkohol, usługi gastronomiczne i cateringowe oraz różne gadżety reklamowe.

Tu należy pamiętać, że samodzielne przeprowadzenie przez firmę np. festynu czy imprezy integracyjnej z użyciem wymienionych elementów, spotka się z zarzutami o reprezentację i darowizny, których obu, finansowanie, w rozumieniu podatkowym nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Negatywny efekt podatkowy znika zaś błyskawicznie, gdy organizację imprezy zleci się podmiotowi zewnętrznemu:  agencji marketingowej itp.

Koszty podnajmu lub wynajmu nieruchomości przez firmę można ująć w kosztach podatkowych jako pośrednie

Czy koszty czynszów najmu oraz utrzymania (np. ochrony, mediów itp.)  lokali wynajmowanych lub podnajmowanych przez firmę można zaliczyć w chwili ich poniesienia do kosztów podatkowych jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami? Czyli – nie trzeba ich rozliczać w czasie? Taką kwestię rozstrzygnął pozytywnie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach interpretacją z 15 lutego 2015 roku (sygn. IBPBI/2/423-1415/14/MS).

Odzież pielęgniarki środowiskowej nie jest kosztem

W specyfice polskiego rynku, samozatrudniony przedsiębiorca średnio 30-40% wydatków na utrzymanie siebie i rodziny „wpuszcza w koszty podatkowe”. Dzięki tej praktyce, wyręcza państwo w realizowaniu funkcji stymulacyjnej i regulacyjnej podatków. Innymi słowy – prywatny przedsiębiorca bywa, że obniża sobie ceny istotnych zakupów (np. paliwo do samochodu, media, urządzenia elektroniczne, podróże pociągiem i samolotem, pobyty w hotelach, a nawet część produktów spożywczych) o ok. 40%, wykorzystując technikę rozliczeń VAT i podatku dochodowego. W ten sposób wspiera siebie, realizując rządowe i unijne programy pomagania małym i średnim przedsiębiorcom. Jednak nie wszyscy chętni  mogą korzystać z takich udogodnień. Szczególnie wtedy – gdy wprost zapytają o to fiskusa.

Skarbówka czasem twardo obstaje przy rozwiązaniach profiskalnych, nawet wtedy, gdy wobec całokształtu działania systemu i zwykłej logiki życia codziennego, jej stanowisko wydaje się groteskowe.

Do tego typu kategorii zdarzeń można zaliczyć interpretację urzędową Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 27 lutego 2015 r. (IBPBI/1/415-1426/14/ŚS), w której odmówił on  waloru kosztu podatkowego dla wydatków ponoszonych przez prywatną pielęgniarkę na ubrania, w których wykonuje ona swoje usługi.

Organ stwierdził, że kosztem mogą być tylko zakupy odzieży specjalistycznej (fartuchy, rękawiczki itp.).

Na nic zdały się zapewnienia przedsiębiorczyni, że wykonywana przez nią praca pielęgniarki środowiskowej odbywa się w terenie otwartym, w warunkach narażonych na działanie czynników atmosferycznych. Dodatkowo – jest to teren górski. Pielęgniarka dojeżdża do pacjentów autobusami, rowerem oraz dociera pieszo. W związku z tym zużycie odzieży jest duże, co wymaga częstej zmiany oraz wielokrotnego prania.  W związku z wykonywaniem pracy zużywa znacznie więcej odzieży codziennej takiej jak kurtki, płaszcze przeciwdeszczowe, spodnie, spódnice, czapki, oraz obuwie (gumowce, kozaki, półbuty, obuwie zdrowotne). Wydatki te mają bezpośredni wpływ na koszty ponoszone przez jej indywidualną firmę. Pracując uprzednio na etacie w państwowym zakładzie służby zdrowia i wykonując te same czynności podatniczka otrzymywała ww. odzież służbową.

Dyrektor Izby, negatywnie odnosząc się do tych argumentów, powtórzył utrwalony pogląd fiskalny na temat kwalifikacji kosztów nabycia i utrzymania odzieży indywidualnej:

„stwierdzić należy, że stanowią one wydatki związane z faktem funkcjonowania osoby w życiu społecznym. Niezależnie bowiem od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowaną do własnych wymagań odzież i obuwie. Z tej też przyczyny zakupy tych rzeczy stanowią spełnienie zwykłych, normalnych osobistych potrzeb określonej osoby fizycznej. Odstępstwa od tej zasady mogą wynikać z nałożonego na prowadzącego działalność gospodarczą prawnego obowiązku używania określonego rodzaju odzieży, czy też obuwia – rzeczy te tracą wówczas charakter osobisty (np. z uwagi na dostosowanie tychże do pełnienia określonych funkcji bądź zawodów). Przedmiotowe wydatki nie spełniają zatem przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że wskazane we wniosku, a poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na zakup odzieży osobistej i obuwia, nie mogą obiektywnie przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź też służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Nie stanowią więc kosztów podatkowych.”

Młodszy projektant na 50% kosztach PIT

Czy istnieje możliwość zastosowania 50% stawki kosztów uzyskania przychodu w odniesieniu do wynagrodzenia otrzymywanego przez młodszego projektanta – zatrudnionego na etacie, w firmie projektowej –  za wykonane prace, określonego na podstawie zestawienia czasu pracy, jako wynagrodzenie za prace będące przejawem pracy twórczej o indywidualnym charakterze?

Amortyzacja obiektu uzyskanego od byłych dzierżawców

Spółdzielnia posiadająca prawo wieczystego użytkowania działki, wydzierżawiła grunt osobie fizycznej, która miała zbudować kiosk handlowy w oparciu o dostarczoną dokumentację techniczną.  Dzierżawca zrealizował inwestycję, a następnie próbował sprzedać nieruchomość osobom trzecim, utrzymując, że stanowi ona jego własność.  „Po okresie bezumownego korzystania z gruntu przez osoby, które nabyły prawa do nakładów” spółdzielnia wydzierżawiła tymże niedoszłym właścicielom grunt ze znajdującym się na nim kioskiem handlowym, aby po pewnym czasie wymówić umowę i zażądać przywrócenia stanu pierwotnego (wyburzenia inwestycji) i wydania gruntu. Po rozpatrzeniu szczegółów sprawy sąd uznał za uzasadnione jedynie roszczenia dotyczące zwrotu nieruchomości do spółdzielni, bowiem brak związku tych osób z realizacją inwestycji czynił niezasadanym żądanie od nich by dokonali rozbiórki budynku. Byli dzierżawcy oddali nieruchomość na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego, spółdzielnia zaś chcąc wprowadzić budynek do swoich środków trwałych powołała rzeczoznawcę by ustalił wartość początkową obiektu.  Kwotę wpisaną w operat szacunkowy spółdzielnia zaksięgowała także drugostronnie na zobowiązaniach. Byli dzierżawcy wystąpili na drogę sądową domagając się zwrotu poniesionych nakładów, wycenianych zresztą na kwotę wyższą niż uczynił to rzeczoznawca wykonujący zlecenie spółdzielni. Sąd pierwszej instancji uznał ich rację, ale kolejne spotkanie z wymiarem sprawiedliwości zakończyło się zwycięstwem spółdzielni, kończąc jej problemy z tą nieruchomością dokładnie dwadzieścia siedem lat po terminie podpisania umowy z nieuczciwym dzierżawcą, który zbudował kiosk.

Franczyza – kwalifikacja kosztów reklamy produktów w sklepach sieci

Spółka kierowała siecią sklepów prowadzonych na podstawie umów franczyzy przez innych przedsiębiorców, którzy wykonywali dla niej usługi promocyjno-reklamowe (odpowiednie eksponowanie towaru, informowanie o nim poprzez gazetki reklamowe, plakaty itp., właściwe oświetlanie towaru).  Jednocześnie na wykonanie tych usług zawierała ona odpowiednie umowy z producentami towarów sprzedawanych w sieci tychże sklepów, w których znajdowały się odpowiednie zapisy co do podmiotu realizującego reklamę i o koordynatorze zamówienia – franczyzodawcy.  Zarówno spółka jak i realizatorzy usługi otrzymywali wynagrodzenia wyliczane procentowo w oparciu o wartość zakupów dokonywanych przez franczyzobiorców u producentów.

Spółka zakładała, iż działania promocyjne w sklepach zwiększają zyski producentów, a więc i jej samej.  Zamierzała wprowadzić aneksy do umów, które warunkowałyby rozliczanie usług franczyzobiorców w trybie kwartalnym, po weryfikacji danych dostarczonych przez nich przez spółkę. Nie wiedziała jednak, czy właściwe jest uznanie kosztów wynagrodzeń na rzecz franczyzobiorców za koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i co za tym idzie potrącanie ich w okresie osiągnięcia odpowiadających im przychodów.

Firmowy koszt mieszkania wynajętego przez przedsiębiorcę

Podatnik wykonuje osobiście działalność ekspercką.  W ramach firmy zawarł umowę z firmą niemiecką – świadczy na jej rzecz usługi w określonej miejscowości w Niemczech. Na czas wykonywania tych czynności wynajął tam dla siebie niewielkie mieszkanie, w którym przebywa bo siedziba jego firmy jest oddalona o ponad 600 kilometrów. Nie był pewien czy koszt wynajęcia mieszkania jego firma (czynsz i media) może rozliczyć w podatku dochodowym od osób fizycznych. Uważał przy tym, że jest to sensowne zważywszy na fakt, że wynajęcie samodzielnego mieszkania jest tańsze i wygodniejsze technicznie od każdorazowego korzystania z usług hotelowych, a wystarczającymi dokumentami do uznania wydatków za wynajem mieszkania w Niemczech są faktury/rachunki za wynajem i za dodatkowe usługi związane z wynajmem oraz kontrakt podpisany z niemieckim kontrahentem przetłumaczony na język polski.

Koszty przeprowadzenia inspekcji sanitarnej w restauracji

Spółka oferująca usługi gastronomiczne została poddana kontroli inspekcji sanitarnej, która wykryła uchybienia w postaci braku opracowanej procedury sanitarnej wymaganej przez art. 5 Rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych. Efektem stwierdzenia niedociągnięć kontroli było nałożenie na spółkę obowiązku opracowania wymaganej procedury w wyznaczonym przez inspekcję sanitarną terminie oraz  obciążenie spółki kosztami kontroli, w oparciu o art. 36 ust. 1 i 2 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, który pozwala tak uczynić, kiedy stwierdzone zostanie naruszenie zasad higienicznych i zdrowotnych. Po upływie czasu wyznaczonego na wypełnienie nałożonego obowiązku, spółka gastronomiczna poddana została ponownej kontroli, w wyniku której nie formułowano już żadnych zastrzeżeń do sposobu przestrzegania przez nią przepisów sanitarnych. I tym razem jednak inspekcja nałożyła obowiązek pokrycia kosztów przeprowadzonej kontroli, jako podstawę podając z kolei konieczność wykonania kolejnych czynności w celu stwierdzenia spełnienia wymagań higienicznych i zdrowotnych. W związku z tym, spółka zapytała fiskusa o to, czy treść art. 16 ust. 1 pkt 19 ustawy o CIT uniemożliwia uznanie kosztów obu kontroli za koszty uzyskania przychodu. Wyraziła przy tym przekonanie, iż tak nie jest, argumentując, iż poniesione opłaty nie miały charakteru kar nałożonych przez inspekcję sanitarną, więc przepis ten nie wyłącza z kosztów podatkowych opłat związanych z przeprowadzeniem kontroli. Twierdziła również, iż charakter kontroli, służącej sprawowaniu bieżącego nadzoru i wynikający ze specyfiki branży gastronomicznej, uzasadnia uznanie kosztów kontroli za gospodarczo uzasadnione i posiadające związek z uzyskiwaniem przychodów.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji podatkowej z dnia 5 lutego 2010 r. ( sygn. IBPBI/2/423-1369/09/PC) podzielił opinię spółki co do tego, że opłaty za przeprowadzone kontrole inspekcji sanitarnej mogą na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o PIT zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Uznał przy tym argumentację spółki dotyczącą związków tych wydatków z generowaniem przez spółkę przychodów oraz potwierdził, iż nałożone opłaty nie stanowiły kar i nie zostały wyłączone z możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych art. 16 ust. 1 pkt 19 ustawy o CIT.

Impreza jubileuszowa firmy: odliczenia VAT należnego i zaliczanie do kosztów firmy

Spółka organizując trzydniowe obchody dziesięciolecia działalności poniosła różnorodne wydatki związane z organizacją okolicznościowego kongresu jubileuszowego. Były  związane z noclegami i posiłkami oraz wynajmem sali konferencyjnej dla uczestników imprezy, a ponadto obejmowały koszty części artystycznej i obsługi konferansjerskiej oraz wydane za zapraszanie gości.  Za wszystkie te usługi, hotel wykonujący zlecenia, wystawił fakturę jak za usługę zbiorczą, z jedną pozycją opodatkowaną dwudziestotrzyprocentową podatku VAT.  Z kalkulacji dokonanej przez hotel, można było jednak odczytać poszczególne składniki usługi organizacji kongresu i odróżnić wydatki poniesione na noclegi i posiłki od reszty usług.

Odsetki od pożyczki płacone przez developera są bezpośrednimi kosztami podatkowymi

Spółka deweloperska zamierzała wybudować budynek mieszkalny w celu komercyjnej sprzedaży lokali. Finansowanie inwestycji miało odbywać się częściowo ze środków pożyczonych od firm powiązanych ze spółką, którymi spółka chciała pokrywać  m.in. zobowiązania wobec dostawców i podwykonawców.  Budowa lokali miała być traktowana jak produkcja w toku, a nakłady ponoszone na budowę mieszkań –  jako koszty produkcji montażowo – budowlanej.  Odsetki od pożyczek traktowane jako element kosztów sprzedawanych mieszkań miały być zaliczane do kosztów podatkowych w chwili przeniesienia praw własności lokali na nabywców. Spółka nie wiedząc, czy postępowanie tego rodzaju jest prawidłowe, zapytała o to fiskusa. W jej własnej opinii, planowany sposób wliczania odsetek od pożyczek był zgodny z przepisami, gdyż powstanie spółki miało na celu właśnie zrealizowanie tej inwestycji, planowane pożyczki miały być wydatkowane wyłącznie na częściowe pokrycie jej kosztów, więc związek przyczynowy był oczywisty.